مردم دیده  به هـر ســو نگـرانـند هـنوز           چشم در راه تو، صاحب نظـرانند هنوز

لاله ‏ها، شعله‏ کش از سینۀ داغند به دشت           در غمت، هـم‏دم آتش‏ جـگـرانـنــد هنوز

از سـراپـردۀ  غیبت خبرى بـاز فـرست           که خبــر یـافتگـان، بى‌خبــرانند هـنـوز!

آتشى  را بـزن؛ آبى به رخ ســوختگـان           که صدف ‏سوز جهان، بد گهرانند هنـوز

پــرده ‏بـردار! که بیگــانه نبیند آن روى           غـافل ازآینــه، این بى‏ بصرانــنـد هنـوز

ره‏ روان در سفـر بادیه، حیــران تــوأند           با تو آن عهـد که بستـنـد، بر آنـنـد هنوز

ذرّه‏ ها در طلب طلعت رویت، با مـهـر           هم‏چنان تـاختــه چون نو سفــرانند هنوز

سـحـر آموختگــانـند، که با رایت صبح            مشعـل‏ افروز شب بى ‏سحـرانـند هنــوز

طاقت از دست شد،اى مردمک دیده !دمى           پرده بگشـاى! که مردم نگــرانند هنــوز